దయచేసి గమనించ గలరు, క్రింద ప్రకటించిన కవితా రచయిత నేను కాదు, మీ స్పందనలు chakri5@yahoo.com కి తెలుపగలరు.
* * *
ఎవరో?
తెలీనప్పుడు కోతివనుకొన్నాను,
అప్పుడే, గుండ్రాయిలా ఉంటె,
నిజమేననుకున్నాను.
ఒకరు పాడుతుంటే, పాటలా కూడా వుంటావా!
నాకు అర్ధం కాలేదు!
అదుగో,
కొండపైన,
నడుంపై చేతులేసుకొని,
నేనే! అని నించుంటే
ఎందుకో, నమ్మబుద్ది కాలా!
పోదురు! ఎందుకొచ్చిన గొడవ అనుకుంటే,
ఏ దారిన వెళ్ళినా
దీపం పట్టుకు, వెలుగు చూపించటమే!
ఎవరూ? చూద్దామంటే, .... చీకటి.
ఎంతదూరమనీ? ఇలా!
వద్దులే! నాకనవసరం
ఎవరున్టేనేం, లేకపోతేనేం ,
అన్నాను! కానీ,
అన్య భారమేదో, గుండెలపై ఉంచిన బాధ!
నా అమాయకత్వానికి, అసమర్ధతకు,
ఎక్కడో, చీకట్లో
జాలిగా ఏడ్చిన చప్పుడు!
ఇక, ఉన్నచోటునే
ఆగిపోయాను - అబ్బ! యెంత అలసట?
వెను తిరిగి చూసాను!
మార్గమంతా...
నలిగిపోయిన పూవులగుపించాయి!
పాపమేవరిదో అర్ధం కాలేదు!
కానీ, బాధ కలిగింది!
నాకు తెలియదు -
ఎక్కడి సంస్కార విన్నపమో?
పశ్చాత్తాపానికి నాందిగా
కంటి నుండి ఒక బిందువు
ప్రాయశ్చిత్తానికి సమిధగా జారింది!
అది మొదలు, తెర పలచబడింది!
స్థాణువులా నిల్చుండిపోయాను!
నిశాంత చ్చాయలో ఇంద్రధనుస్సు!
కలలో కూడా కనలేదు!
ఎదురుగా, స్థిరంగా, సూటిగా వస్తోంది, దూరంగా!
తెల్లటి వెన్నెల కిరణం!
అంతఃనేత్రం, అప్పుడే తెరుచుకొంది!
నిశ్చలంగా ఉన్నా తంత్రి,
ఫెళ్ళున కదిలిన భ్రాంతి.
వెల్లువలా కోర్కె రగిలితే,
కౌగిలి చాలని కవనం!
మరోసారి కంట నీరుఉబికింది!
ఆర్ద్రంగా, దుఖ్ఖిస్తున్న గుండెపై పన్నీటి జల్లులా
నిశ్సబ్దంగా నవ్వు వినిపించింది!
ఈ సారి వెతకలేదు.
చేయి చాచి, కౌగిలించుకున్నాను!
ఇక ఎవరినీ చూడాలని అనిపించలేదు!
అయినా, అందరూ అవుపిస్తున్నారు!
ఇప్పుడు.... శూన్యం కూడా!!
నేను వింటున్న సంగీతం,
దాహం తీరగా, తీరగా తాగుతున్నాను,
అమృతం లా!
నా ఆనందం చూసి నవ్వుతున్నారు.
కొంచెం పంచి ఇస్తానన్నాను, తరగదన్న ధైర్యంతో
వద్దుట - ఈ పిచ్చి, వారికి వద్దుట.
జాలి కలిగింది.
ఒంటరిగా వదిలివేశారు.
నా వెంట ఉన్న, వారి జాడను గమనించలేదు.
రేపు రాజులుట,
ఈ రోజే రాళ్ళు దాచుకుంటున్నారు!
వెనుతిరిగి చూసి నవ్వాను,
అపారంగా ఉన్న వీళ్ళు ఎరుగని అండను చూసి.
ఈ శూన్యంలో దోబూచులాట తెలిసి-
నిర్యానమదిగాను.
సమాధానం లేదు?
మరోమారు, భాష తెలియదని అనుమానం కలిగింది.
అయినా తెలిసినట్టే అరిచాను.
నవ్వుతుంటే, తన్మయత్వం తో చేష్టలుడిగి చూస్తున్నాను!
ఆలోచిస్తున్నాను!!
* * *
ఎవరో?
తెలీనప్పుడు కోతివనుకొన్నాను,
అప్పుడే, గుండ్రాయిలా ఉంటె,
నిజమేననుకున్నాను.
ఒకరు పాడుతుంటే, పాటలా కూడా వుంటావా!
నాకు అర్ధం కాలేదు!
అదుగో,
కొండపైన,
నడుంపై చేతులేసుకొని,
నేనే! అని నించుంటే
ఎందుకో, నమ్మబుద్ది కాలా!
పోదురు! ఎందుకొచ్చిన గొడవ అనుకుంటే,
ఏ దారిన వెళ్ళినా
దీపం పట్టుకు, వెలుగు చూపించటమే!
ఎవరూ? చూద్దామంటే, .... చీకటి.
ఎంతదూరమనీ? ఇలా!
వద్దులే! నాకనవసరం
ఎవరున్టేనేం, లేకపోతేనేం ,
అన్నాను! కానీ,
అన్య భారమేదో, గుండెలపై ఉంచిన బాధ!
నా అమాయకత్వానికి, అసమర్ధతకు,
ఎక్కడో, చీకట్లో
జాలిగా ఏడ్చిన చప్పుడు!
ఇక, ఉన్నచోటునే
ఆగిపోయాను - అబ్బ! యెంత అలసట?
వెను తిరిగి చూసాను!
మార్గమంతా...
నలిగిపోయిన పూవులగుపించాయి!
పాపమేవరిదో అర్ధం కాలేదు!
కానీ, బాధ కలిగింది!
నాకు తెలియదు -
ఎక్కడి సంస్కార విన్నపమో?
పశ్చాత్తాపానికి నాందిగా
కంటి నుండి ఒక బిందువు
ప్రాయశ్చిత్తానికి సమిధగా జారింది!
అది మొదలు, తెర పలచబడింది!
స్థాణువులా నిల్చుండిపోయాను!
నిశాంత చ్చాయలో ఇంద్రధనుస్సు!
కలలో కూడా కనలేదు!
ఎదురుగా, స్థిరంగా, సూటిగా వస్తోంది, దూరంగా!
తెల్లటి వెన్నెల కిరణం!
అంతఃనేత్రం, అప్పుడే తెరుచుకొంది!
నిశ్చలంగా ఉన్నా తంత్రి,
ఫెళ్ళున కదిలిన భ్రాంతి.
వెల్లువలా కోర్కె రగిలితే,
కౌగిలి చాలని కవనం!
మరోసారి కంట నీరుఉబికింది!
ఆర్ద్రంగా, దుఖ్ఖిస్తున్న గుండెపై పన్నీటి జల్లులా
నిశ్సబ్దంగా నవ్వు వినిపించింది!
ఈ సారి వెతకలేదు.
చేయి చాచి, కౌగిలించుకున్నాను!
ఇక ఎవరినీ చూడాలని అనిపించలేదు!
అయినా, అందరూ అవుపిస్తున్నారు!
ఇప్పుడు.... శూన్యం కూడా!!
నేను వింటున్న సంగీతం,
దాహం తీరగా, తీరగా తాగుతున్నాను,
అమృతం లా!
నా ఆనందం చూసి నవ్వుతున్నారు.
కొంచెం పంచి ఇస్తానన్నాను, తరగదన్న ధైర్యంతో
వద్దుట - ఈ పిచ్చి, వారికి వద్దుట.
జాలి కలిగింది.
ఒంటరిగా వదిలివేశారు.
నా వెంట ఉన్న, వారి జాడను గమనించలేదు.
రేపు రాజులుట,
ఈ రోజే రాళ్ళు దాచుకుంటున్నారు!
వెనుతిరిగి చూసి నవ్వాను,
అపారంగా ఉన్న వీళ్ళు ఎరుగని అండను చూసి.
ఈ శూన్యంలో దోబూచులాట తెలిసి-
నిర్యానమదిగాను.
సమాధానం లేదు?
మరోమారు, భాష తెలియదని అనుమానం కలిగింది.
అయినా తెలిసినట్టే అరిచాను.
నవ్వుతుంటే, తన్మయత్వం తో చేష్టలుడిగి చూస్తున్నాను!
ఆలోచిస్తున్నాను!!
